पद्म देवकोटा
गिट्टी कुट्ने महिला
माटा डल्ला देख्ने आँखा माटो सिवाय देख्दैन,
भावविना जो लेख्दछ त्यसले आध्यात्मिक सत्य लेख्दैन ।
ढुङ्गा फोर्ने महिलालाई सोध, “के अैया सुन्यौ कतै ?”
उसले भन्ली, “कसले सुन्छ ? ह्द्ध्वनिको पीडा कठै !”
मन छ धुपको धुवाँ जस्तै स्वर्ग–पिपाषु, हरिकिच्च !
कोमलताले घन उचाली थुक्दछे धरतीलाई पिच्च ।
धुवाँ घुम्रिई, पतली जान्छ, पाषाण बोल्दछ, “ट्वाक्क !”
अर्थविनाको माटा डल्लो बुझिकन महिला छ वाक्क ।
जिवन भन्नु रीक्ततामा हो लम्बिएको दर्द भने
तिम्रो आत्मा घन हो है ! सिङ्गो विश्व छ एक पत्थर !
उठ्नु छ फोडी यसलाई, उक्लिनु छ सगर भने,
नारी, उभिऊ पत्थरमाथि ! विश्वसमक्ष किन थर्थर ?
माटो रोला शक्ति तिम्रो पढि, बुझिकन गिट्टिमा
“सक्दैन” भन्ला “यस्तो शक्ति मिल्न कुनै दिन मिट्टीमा ।”
'One long suffering experience in an empty existence ' - I am glad that this common scene in even the capital of the country has been noted by others. This world is one strong rock that has to be struck by the hammer of the soul? What is the answer to the plight of such people who endure day after day of suffering? Nobody cares but at least some see the suffering but everyone is out for himself. Who is going to put in the effort to pull out of this rut of suffering the souls that are languishing there? I wonder if I make myself clear.
ReplyDelete